سوهاضمه مغزم

خب در همین راستایی که ان بالا نوشته ام :) می خواهم یک بخش از نوشتنم را به اینجا منتقل کنم و سعی کنم که حداقل هفته ای یک بار این جا هم بنویسم. به نظرم بیشتر کتاب هایی که ان بیرون هستند و می خواهند یا میگویند می خواهند که به خواننده در بهبود بخشیدن و رشد دادن شخصیت و زندگی و شادی و خوشبختی آش کمک کنند به نوشتن به عنوان یک ابزار رایگان اما بسیار موثر روان درمانی نگاه می‌کنند. ادعایی که ندارم که خیلی کتاب های روانشناسی خوانده ام اما چند سال هست که با روان شناس صحبت می‌کنم و شاید ده ها کتاب یا حداقل سی تا کتاب در مدت عمرم خواندم ام که تمرکزشان روی روان شناسی بوده است و همه این ها به نوشتن به عنوان یک ابزار خالی کردن روان روی کاغذ نگاه می‌کنند این جا می گویند تجربه ات را احساسات و افکارت را با نوشتن نام گذرای کن . وقتی اسم ان چه که احساس می‌کنی را روی کاغذ. می نویسی یا تایپ میکنی یک اتفاق قشنگ رخ می دهد دیگر ان تجربه اسم دارد نام دارد و یک جورهایی تو با ان صلح میکنی از کنارش رد می‌شوی و دیگر همه جا حملش نمی کنی با خودت . می توانی حین نام نهادنش فکر کنی که می خواهی قدم بعدی چه کار کنی می توانی همه چیزهایی که در ذهنت هست را طبقه بندی کنی و این شکلی به آرامش برسی . مهم نیست که در مدرسه برای نوشتن یک خط چه قدر عرق ریختی و این پا ان پا کردی فکر کن داری با یک دوست درد دل میکنی اصلا داری با همسرت مادرت دوست صمیمی ات حرف می زنی . همان هایی که وقتی یک اتفاقی می افتاد سریع گوشی را بر می داری بهشان پیام می دهی یا اصلا زنگ می زنی که فلانی نفهمیدی چی شد بله فکر کن با آنها هست که داری افکار تجربه و عقایدت را به اشتراک می گذاری .بله به همه این دلایل بالا تصمیم گرفته ام که هر هفته جمعه شب به وقت سوهاضمه مغزم...

قرار بود دیروز اپدیت کنم ولی به قدری کار هست ان بیرون از این صفحه که دقیق نمی دانم اول بایست به کدام شان برسم. مدرسه پسرک از روز جمعه تا سه شنبه تعطیل هست و از قضای روزگار همسر هم در طول این ویکند یک در میان شیفت شب هست دوباره می ماند علی و حوضش. برای سلامت روحی خودم و پسرم هر هفته یک طورهایی برنامه گذاشته ام که یا مهمان داشته باشیم یا مهمانی برویم و این شد که دیشب برادر همراه دوست دخترش خانه ما بودند و بعد هم دسته جمعی رفتیم شام بیرون که خوب بود فقط من مثل بیشتر مامان های دنیا که بچه سه ساله دارند درست نفهمیدم چی خوردم کی خوردم و اصلا بقیه چه خوردند و چه کار کردند. چون دایم دنبال پسرک بودم که خسته بود و بهانه میگرفت و می خواست برود به مغازه های بیرون سرک بکشد . خلاصه نه نیم شب بچه را گذاشتم توی تخت و خودم ده و نیم غش کرده بودم .دلیلش هم این بود که تمام روز سگ دو زده بودم و خرید اخر هفته ام را انجام داده بودم به همراه تمیزکاری و شست شوی و خشک کردن و تا کردن لباس های خودمان و روتختی ها و .... با علم به اینکه سه روز بعدش غیر دیشب که دو تا مهمان داشتم قرار هست ۱۳ نفر بیایند خانه مان شب . هنوز هم غیر خرید برای فردا شب کاری نکردم . می خواهم به طرف ظهر آشپزی هایم را انجام بدهم ولی خوب دلم خوش هست که خریدم را کرده ام و قرار نیست در این وضعیت رودخانه جوی که با شلنگ اب می اید روی سرم. از خانه بروم بیرونهفته دیگر مهمان هستیم و هفته بعدش هم مهمان داریم و البته مسافرمان که تا هفته اول مارچ این جا هست و بایست یک برنامه ای هم بگذاریم که سرکار خانوم هم حوصله شان سر نرود.سه شنبه هم قرار هست خاله بشوم به امید خدا. خواهرم وقت سزاررین دارد و به همین دلیل هم مامان بابا ان جا هستند .همه میگویند خ سوهاضمه مغزم...

یک زمانی برای اینکه حالم بهتر بشود و لبخندی از ته دل روی لب هایم بیاید سریال فرندز را می دیدم اما الان مدت هاست که سریال های شبکه Pbs را می بینم بیشتر سریال ها جنبه پلیسی و کاراگاهی دارند و در دل دهکده های کوچک و با صفای انکلیسی رخ می دهند. خیلی درس اخلاقی ندارند ولی در ان ها صحنه های خشن و خون ریزی و ادم کشی یا امیختن جن٬سی ندارند . دهکده ها و مردم شان با صفا هستند و همیشه هم همه چیز یک جورهایی به خوشی ختم میشود. الان در حال دیدن مجدد سریال Father Brown هستم که یک کشیش هست که مغز کارآگاهی دارد و دزدی ها و جنایت های دهکده های اطراف را حل میکند. عاشق شخصیت این کشیش هستم ارام خونسرد انسانی و خردمند . هر وقت داغ میکنم از خودم می پرسم الان اگر این کشیش جای من بود چه کار میکرد؟ یاد انسانیت و عطوفتش برای مردم می افتم و البته هوش بالایش و سعی میکنم که یک جورهایی مثل او برخورد کنم. این سریال ها را این جا می نویسم که اگر دوست داشتید ببینید : Father BrownSister Boniface MysteriesDeath in ParadiseAll Creatures Great and Small سوهاضمه مغزم...